یکی از موضوعاتی که این روزها با اون درگیر هستیم اینه که خیلی بچه ها ترس از بیماری کرونای پدر و مادرشون دارند و می ترسند که اونا رو از دست بدند. ما معمولا یادگرفتیم که بگیم ترس نداره مامان یا ما مراقبیم و این بیماری رو نمی گیریم. در کودکان رو بی اهمیت جلوه می دهیم در صورتی که واقعیت اینه که ممکنه هر کس دچار این بیماری بشه. پس بهتره به جای اینکه صورت مساله را پاک کنیم در مورد راه حلها صحبت کنیم.
مثلا این که کسی احساس بیماری کرد یا علائم کوید 19 رو داشت چه کار باید بکنیم. با بچه ها حتما گفتگو کنید و نظرات آنها را هم بخواهید.
راه و روشهای مختلفی که میشه در این شرایط برای مواجهه با این بیماری انجام داد رو براشون توضیح بدیم برای بچه های کوچکتر می تونید از طریق نقاشی این کار رو انجام بدید.
بنابراین به بچه ها اجازه می دهیم که ترس های خود را بیان کنند و خیلی راحت در موردش صحبت کنند و سپس با آنها احساس همدلی می کنیم و احساساتشون رو سرکوب نمی کنیم.
این درست نیست که نباید بترسیم بلکه درست اینه که ترس خود را چگونه مدیریت کنیم.
یادمون باشه وقتی کسی با هیجان سراغ ما میاد نباید با منطق پاسخگوی او باشیم بلکه باید اول با همدلی هیجان او را بپذیریم و سپس سراغ گفتگوی منطقی و راه حلهای منطقی برویم.
مثال: مامان اگه تو کرونا بگیری من چکار کنم؟
مادر: مامان جان به این چیزا نمی خواد فکرکنی؟
مادرت : معلومه که نگرانی من کرونا بگیرم؟
: بگو ببینم چی داره نگرانت می کنه؟
: بیا ببینم اگه من کرونا گرفتم چه کارهایی باید بکنیم؟